Halit Çoğal “İn Sırtımdan Artık”

Soğukta titreyen yavru bir kedi
Yanıp yanıp sönen sokak lambası
Rüzgarın titrek sesi
Birbirine sığınmış ellerim
Korkuyorum….
Tanrım biliyor musun;
Korkuyu?
“Korkma”
Korktum
Korkmaya devam ediyorum
Limansız bir gemi olmak istiyorum
Kifayetsiz bir kelime olmak
Gökyüzünün sırma saçlarında sonsuzluğa uzanmak
Ama korkuyorum…
Hayat böyle yaşanmaz ki?
Cesaretten bir dilim alsam
Kalmadı mı bana hiç?
Anladım
“Erkek adam dediğin-“
Korkaktır
Sakin ol
Gelen şey bir-?
Gerçeklerin keskin yüzü mü
Koca bir kas yığını mı
Bir tetiğin boş sesi miydi o
Rus ruleti sevmem ki
Ama hayat da böyle,
Yaşanmazki
Büyüyünce geçer mi?
Baba.
Dik duramıyorum
İn sırtımdan artık.
Dilimi damağıma diktim
Dudağımı dudağıma
“Büyüklere cevap verme”
Vermedim merak etme
Ama versem de vermesem de
O bıçak yarasını hep taşıdım baba
Gökyüzü ne renkti?
Veya ağaçların yaprakları
Sarı? Kahverengi?
Hmh
“Yeşil”
Güzelmiş..
Kendi karanlığımdan kurtulmadan gün ışığına çıktım
Retinam yanıyor,
Saçlarım kendilerini saklamış
Yosun tutmuş bir bankın çaresiz yalnızlığı benimki
Geri dönüyorum
Burası bana göre değil
Değişmek istiyorum…
Yanık türkülerde buluyorum kendimi
“Seni seviyorum”
Tutunup gidiyorum dallarına
Halbuki ne çok oflar biriktirmişim içimde
Bol bol harcayamam
Neler saklı içlerinde haberin var mı?
Tozlanmış pikapım, şiir defterim
Gevşek gitarım haberin var mı?