Duvarlarının en azından birinde

Aşk bir vebadır.

Yazmayan hiçbir memlekette

Rahatça koynuna giremem.

Nabat bir tevellüt aşındırıyorum

Beklenirken damla,beklenirken sıhhat

Beklenirken aydınlık bir halk oluşunu

Ben ki seni delişmen seviyorum ya

İşte bu da bana ders olsun.

Neden ağıziçlerin hep nadas yeri?

Hiçbir canlının yavrusu doğmuyor yanında

Yıkılası bir kent izlenimin

Havan ise kurşundan geçilmiyor.

Tamam peki karanlık varsın olsun

Ama senin her gün katran damlayacak

Üstüne.

Bu kalemin ucunda sanki kömür yerine kan durur; kendimi yitiriyorum

Bunca kelamı kim oluşturur bu ahraz dizelerde?

Toz konmamış esmer derime yapışan bir lanetli ruh,

Öfke ve hüzün sarayı olan kalbime mi saldıracak birde?

Hislerime yansıtamadığım bu mevsimin kirli, sarı rengi.

Bir taraftan manasız bir soğuğun ahmak beynimdeki ahvali.

Hiç gülen bir surat görmemiş tarladaki dedemin çektiği hasret;

Kömür yerine kan sebebini sunan gönülsüz bir tercih mi?

Gün yüzü görmeyeli sanırım dört milyon yılı geçiyor.

Benden önce de buradaydın, seni aptal dünya!

Güneşi göremediğin o kadar yıl yaşamayı neden istedin?

Açık, sarı bir ışık hüzmesini görmek için mi verdin bunca çaba?

Kömür karası gözlerim artık yaş yerine kan gönderiyor; hissettim.

Yeterince deniz mavisini gördüm; bana kalsa bu kadar süre kâfi.

Madem dünya yaratıldı benim için, o zaman ahiretin temel taşı benim.

Ah, bir de bileğim dönse, neler yazacağım da kalacağım bu dünyada baki!

Ben ve bahtım üç milyon yıldır anlaşamıyoruz; kendisi bir bela.

Kıpkızıl bir gökyüzünün narenciye kokusu gibidir, tarifi manasız.

Kahır matemi içerisinde beyaz hayallerin kapkara gerçeği olan bu dünya;

Beş milyon yılı devirdik, çok sever, bırakamaz katiyen, etmez veda.

Gözlerim, gördüğü gerçeklere inanmamayı tercih edeli iki milyon yıl oldu.

Hoş-ayende ne varsa sundu; masumiyet temsilcilerime bu zulüm çok,

İnanmayın bu dünyaya! Sizi güldüren her vaktin ardı, zehr-i kahırlarla dolu

Buradan göçen her ruh kurtuluyor; biz kaldıkça tükeniyoruz, bunu böyle bilen yok.

Ey ulu göğsünde saklayan bilgiyi

Aç bize surlarını

Bilelim şimdiyi

Ve sonrayı

Yeniden başlamak zamanı değil midir?

Saatin yelkovanı ve akrebi

Öğret bize

Koca bir çınarı okumayı

Ve sonra dönüp çatısız bucaklarımıza

Farklı hikayeler yazmayı

Sembolik bir umut değil bizimkisi

Biz artık

Gerçek bir hayat kokusu

Çizerek uyanmak istiyoruz

Yeni günün gözbebeklerindeki ışıltıda

Değnekler değdiler ölülere

Yürüsün diye hayatları

Kuş sesleri deldi gökyüzünün

Bulutsu yazını

İşte şimdi gerçek bir yaşamak zamanıdır  

Bizler bu anları sırtımıza yapıştırıp

Şakaklarımızda diriliş çiçekleri

Avuçlarımızda hayat çizgileri

Bir gün hepimizi kurtaracak

Ak pak bir beklemekte durduk

İstikbalin sarı çiçek bahçelerini.